اين مطلب در شماره ۸۶ دوهفته‌نامه سيمره به چاپ رسيده است:

سينه‌ي معمرين لرستاني انباشته‌ از خاطرات تلخ و شيرين فراوان است. برخی از آن‌ها نظير آقاي ماشالله محمدي، همتي به خرج داده و با چاپ كتاب خاطرات خويش، بسياري از وقايع جالب و آموزنده‌ی گذشته را ثبت دفتر ايام نموده‌اند.

جناب آقاي محمدباقر عباسي فرزند مرحوم حاج علي‌محمد (باباعباسی)، متولد ۱۳۰۰ است كه از 30 سال قبل به‌ اصفهان مهاجرت نموده‌اند، از جمله معمرين آگاهي است كه گفته‌هايش مي‌تواند بسياري از زواياي تاريك گذشته‌ي خرم‌آباد را روشن سازد. پس از تنظيم اين گفتار، تا جايي كه بضاعتم اجازه داد، اطلاعات تكميلي در مورد شهرم را به گفته‌هاي ايشان افزودم. اميد كه مورد پسند قرار گيرد.   گفتني است اين مطالب در نشريه سيمره به چاپ رسيده كه بنا به تقاضاي عده‌اي از دوستان و عدم دسترسي ايشان به ۱۰ قسمت چاپ شده، آن‌ها را در وبلاگ قرار مي‌دهم.

 

 

گريزي بر بافت قديمي شهر خرم‌آباد

 

شهر خرم آباد تا دهه 40 شامل ۳ ناحيه مي‌شد:  قسمت غربي شهر:

 

پل حاجي(حاج علي‌اصغر ناصريان‌خرم‌آبادي)[1] تا معدن سنگ(خيابان‌امام خميني فعلي) ‌و از دوازده‌برجي تا رودخانه: اين نواحي معبر شيب‌داري بود كه از طرف غرب شامل چند تك‌درخت و باغچه‌ي كوچكي مي‌شد. كوچه‌اي هم به نام  بناري (بلندي) آقا محمود [2] آن را به محله‌ي درب‌دلاكان(خيابان حافظ فعلي) مرتبط مي‌ساخت. اين كوچه فعلاً تعريض و آسفالت شده است.

از طرف شرق، آب چشمه‌ي گلستان كه از دامنه‌ي قلعه فلك‌الافلاك مي‌جوشيد و مي‌جوشد، آسياب‌هايي را مي‌چرخاند. اين آسياب‌ها را آسياب‌هاي مين‌قلا (ميان قلعه) مي‌گفتند.

دوازده برجي تا سبزه‌ميدان:

غرب اين قسمت، ساختمان‌هاي قديمي تا خيابان حافظ بوده و هست. در نبش خيابان، حمامي موسوم به حمام والي بود كه به سبك و معماري زيبايي ساخته شده و در زمان تصدي آقاي حميد ايزدپناه (مدير  فرهنگ و هنر لرستان) تصميم گرفته شد اين حمام جزء آثار باستاني به ثبت برسد.[3]

مالكين سودجو (اگر من نباشم مي‌خواهم دنيا نباشد) شبانه حمام را چنان از بيخ و بن بركندند كه تبديل‌به گودالي عميق گرديد و براي تجديد بناي آن با موتور پمپ آب آن را تخليه و بتون مي‌ريختند. در اين قسمت مسجدي بود كه در مسير تعريض خيابان قرار مي‌گيرد و دو قسمت مي‌شود. قسمت شرق آن با تغييراتي تجديد بنا شد. در غرب خيابان، از مسجد مذكور، قطعه زميني باقي ماند كه با ديوار كم ارتفاعي محصور شد. نماز جماعت ظهر و عصر در قسمت مسقف و نماز مغرب و عشاء در قسمت محصور فضاي باز به امامت مرحوم آقا نورالدين رحيمي ادا مي‌گرديد.

زمين باقي‌مانده كه در قسمت غرب خيابان قرار داشت(قسمت محصور) را مرحوم حاج سيدسعيد آراسته[4] با هزينه‌ي شخصي به صورت فعلي بنا نمود. (برای دیدن تصاویر و مشاهده بقيه‌ي متن، روي ادامه مطلب  كليك نماييد)